Van CO2 opslag onder de grond tot het planten van een extreem groot bos, men probeert van alles maar een definitieve oplossing voor het CO2-probleem blijft uit. Deze vaak technisch ingewikkelde oplossingen zijn duur en de effectiviteit ervan is (soms) onbekend. Vorige maand publiceerde het Internationaal Monetair Fonds (IMF) een onderzoek dat een niet-technische en zelfs natuurlijke oplossing voordraagt, namelijk de walvis.
Dit klinkt natuurlijk een beetje vreemd, hoe kunnen walvissen ons nou helpen met het verminderen van de CO2 -uitstoot? Dit gebeurt eigenlijk op twee manieren. Allereerst zorgt de aanwezigheid van walvissen voor een toename in de groei van fytoplankton. Dit plankton zorgt voor ongeveer 50% van alle zuurstof op aarde; deze kleine organismen zetten namelijk door middel van fotosynthese ongeveer 40% van de CO2 -uitstoot om naar zuurstof (ter vergelijking, dat is ongeveer evenveel CO2 als 1,7 biljoen bomen opnemen in een jaar). Hoe dragen walvissen bij aan dit proces? Plankton heeft ijzer en stikstof nodig om te groeien en walvispoep bevat juist deze stoffen. Walvissen jagen voornamelijk op krill, deze schaaldiertjes leven diep in de oceaan. Doordat de walvissen zo diep moeten duiken om voedsel te vinden, beperkt het lichaam van de walvis zich alleen tot de hoogstnoodzakelijke lichaamsfuncties. Om te ademen zwemmen walvissen naar de oppervlakte van de zee, waar de walvissen zich ontlasten en voeden op deze manier het plankton.
Plankton lijkt klein, maar kan het verschil maken
Een tweede manier waarop walvissen bijdragen aan de vermindering van CO2 is onderdeel van de levensloop. Na ongeveer 60 jaar gaan walvissen dood, hun karkas zinkt dan naar de bodem van de oceaan. Tijdens hun levensduur hebben grote walvissen, zoals potvissen, bultruggen en grijze walvissen, zo’n 33 ton CO2 opgenomen (een boom neemt ongeveer 20 kg CO2 per jaar op). Wanneer het karkas naar de bodem zakt, blijft deze CO2 gevangen op de zeebodem. Hetzelfde geldt voor plankton dat dood gaat, ook de CO2 die zij op hebben genomen verdwijnt naar de bodem van de oceaan. De onderzoekers van de IMF stellen dat als er 1% meer plankton zou zijn, de opgenomen hoeveelheid CO2 dan gelijk staat aan de hoeveelheid opgenomen CO2 van 2 miljard bomen per jaar.
Is dit wel realistisch?
Dit klinkt natuurlijk als een perfecte oplossing, echter zitten er wat haken en ogen aan. De totale walvispopulatie is nog maar 25% van wat het ooit geweest is, van sommige soorten is zelfs nog minder dan 5% in leven. Door de walvisjacht, maar ook de plastic vervuiling en bijvangst is de walvispopulatie drastisch afgenomen. Dus het vinden van een oplossing voor het CO2-probleem, moet ook gekeken worden naar andere problemen zoals de plastic soep in de oceanen. De grote vraag is dus of de habitat van de walvis gered kan worden om zo CO2 te reduceren.